Red Bull heeft 11.800 werknemers in dienst en word verkocht in 171 landen. Zij draaiden in 2016 circa zes miljard winst per jaar. Hetzelfde bedrag wat er in Nederland jaarlijks in de jeugdzorg om gaat en tevens de reden waarom het allang geen goedwillende bedoelingen meer zijn van de overheid maar het inderdaad een industrie is geworden. Een kinderindustrie. Rechters, advocaten en vele anderen verdienen er een meer dan goede boterham mee. De protocollen die ze volgen in de procedures zijn vrijwel overal gelijk en maken dat ouders kansloos zijn.
Het is alleen niet een goed gepromoot drankje waar in gedeald word tussen het ministerie VWS en Justitie maar het zijn kinderen. Jouw kinderen misschien wel! De verhalen van alle ouders de afgelopen jaren, de rapporten van de commissies Samson en de Winter, de wanhoopsdaden en zelfmoord van een aantal ouders en de rest ten spijt geven de ministeries geen duimbreed toe. Sterker nog, ze breiden uit. En terwijl er als afleidingsmanoeuvre volop kamer vragen gesteld worden (die kosten de belastingbetaler trouwens €3750,00 per vraag) draait de kinderindustrie dubbele diensten en zijn het aantal gezinnen en kinderen wat de dupe is van deze industrie inmiddels meer dan verdubbeld.
Zeg nou zelf, als jij onderdeel kunt zijn van die zes miljard per jaar omzet waar je dingen mee kunt doen die je anders nooit zou kunnen doen en je word door niemand terug gefloten zou je het dan doen of laten? Ik liet het. Er werd me nadat ik de klok luidde in 2009 een baan aangeboden in de politiek bij twee verschillende partijen maar ik had het te druk met kinderen redden en ondanks alle shit de afgelopen zeven jaar ben ik blij dat ik niet gezwicht ben.
Er zijn een aantal vragen waar nooit antwoord op kwam en die zullen ook nooit komen. Daar zorgt onze overheid wel voor. Onder andere op de vraag wie de curator van het op 31 December 2014 failliet verklaarde jeugdzorg was en waar al die miljoenen heen zijn gegaan. Een dag later, op 1 Januari 2015 was jeugdzorg omgetoverd in IederKindVeilig, Veilig Thuis, De William Schrikker groep en meer van dat soort namen. Allemaal vallen ze onder, jawel, Justitie. Zelfs het Leger des Heils.
Tussen 2007 en 2013 kwam ik honderden kinderen tegen die zo getraumatiseerd waren in de instelling waar ze zaten, dat hun enige manier van communiceren recalcitrant gedrag vertonen was. Er werd toch niet naar ze geluisterd en negatieve aandacht was in hun geval in ieder geval aandacht. Dat gedrag paste echter ook bij een deel van de groep kinderen aan wie we zorg verleenden. Kinderen met b.v. ODD (Oppositional defiant disorder) die uit een instelling kwamen waren vaak ongeleide projectielen. Sommigen hadden jaren opgesloten gezeten zonder onderwijs, sport of sociale contacten en wisten niet meer met emoties om te gaan. Ze waren simpelweg verleerd hoe te communiceren. Hieronder een verhaal uit mijn boek van zo’n jongen. Mijn boek is gratis te lezen op deze website.
Passage uit mijn broek hoofdstuk 4
”Ongeveer een maand voor dit speelde werd ik gebeld vanuit de rechtbank. Daar speelde een hoger beroep in verband met de Uit Huis Plaatsing (UHP) van een 15-jarige behoorlijk intelligente jongen. Deze jongen had ODD en was agressief tegen zijn ouders en zusje, spijbelde en voldeed in alles aan het beeld van een kind met ODD. Ouders waren het niet eens geweest met de uit huis plaatsing en vochten het aan.
Intussen was de jongen al op Glenn Mills geplaatst. Een heropvoedingskamp voor ontspoorde jongeren gerund door justitie.
De Glenn Mills methode was omstreden en werd na meerdere incidenten in 2009 gestopt met deze Amerikaanse methode en ging onder de naam ‘De Sprint’ door.
De rechter had de zitting stop gezet om de advocaat te laten informeren bij me of er plek was in onze crisisopvang en om te informeren hoe dat bekostigd moest gaan worden.
Het werd een kort gesprek want de schorsing duurde maar 15 minuten. Uiteraard was ook hij welkom en nog dezelfde middag werd hij gebracht door zijn vader en zijn advocaat. Hij was boos op de hele wereld maar wel goed aanspreekbaar. Met hem ging ik wandelen nadat zijn vader en advocaat vertrokken waren. Ik vroeg hem te vertellen over Glenn Mills en hij vertelde vreselijke dingen. Zo was hij AJAX supporter en moest in de instelling tijdens de wedstrijd rechtop, met zijn handen steunend op zijn knieën die elkaar moesten blijven raken, met zijn rug naar de televisie zitten. De hele wedstrijd. In de pauze moest hij de toiletten schoon maken.
Twee keer vijfenveertig minuten in die houding terwijl de rest van de groep en groepsleiders naar de wedstrijd keken.
Ik maakte afspraken met hem. We gingen indertijd regelmatig naar een wedstrijd of training van AJAX met de groepen en dat supporter zijn van AJAX kon ik goed gebruiken in de omgang met hem. Ik stelde voor dat hij terug ging naar school en dat ik elke dag even bij hem langs kwam in de crisisopvang om te horen hoe het ging. Bovendien mocht hij me 24 uur per dag bellen. De aanpak werkte.
Het was echter ook een jongen die grenzen opzocht. Belonen voor goed gedrag, hem serieus nemen, alles bespreekbaar maken maar ook grenzen aangeven en maatregelen nemen als hij er overheen ging. Een maand later zat hij wegens goed gedrag bij AJAX op de tribune. Binnen één schooljaar heeft hij twee schooljaren doorlopen en zijn diploma gehaald. Na anderhalf jaar konden we hem met één keer in de week begeleiding weer thuis laten wonen en uiteindelijk los laten. Natuurlijk is hij weleens over grenzen heen gegaan maar dat moest ook, anders leerde hij niets”.
Het gedrag van een onterecht uit huis geplaatste jongere die uit een instelling komt is te vergelijken met tijgers die de hele dag rondjes lopen in hun veel te kleine kooi. Geef ze na jaren opgesloten zitten de ruimte en ze zullen niet weten wat ze met die ruimte moeten doen en rondjes blijven lopen simpelweg omdat ze verleerd zijn te leven.
Vind je dit verhaal de moeite waard om het te ondersteunen met een bijdrage, gebruik dan het tikkie: https://tikkie.me/pay/pfeh6i69n3k364ra26vl
Yvonne Brinkerink 